Eline is tot in de late uurtjes bezig geweest met alle foto’s back-uppen en organiseren op nieuwe harde schijf. Met name de dames beginnen de ochtend daarom rustig. Lekker buiten ontbijten, Lizzy speelt nog even met een bak water en haar muggenmepper (waar heb je speelgoed voor nodig!?) en er is zelfs tijd voor een potje tafelvoetbal in de gameroom. Nadat we nog koffie hebben gescoord in het winkeltje gaan we iets na 11en op pad. Vandaag rijden we van Crescent City naar Crater Lake RV Park. De bedoeling is om morgen vanaf daar Crater Lake te bezoeken.

Toen we de camper aan het klaarmaken waren voor vertrek, vertelde Rob dat hij een covered bridge gezien had en of we die even als toeristische attractie in de route zouden opnemen. Ja prima geeft Eline aan, niet echt doorgevraagd van hoe en wat, want druk met andere dingen. Als we wegrijden van de camping heeft Eline had onderbuik gevoel over vandaag… maar ze zegt niets. We komen al snel bij de brug en Eline maakt wat foto’s terwijl Rob er overheen rijdt.  Daarna rijden we verder, de GPS geeft op een gegeven moment bij een smalle weg aan dat we moeten keren, maar dat zien we niet zitten… even later blijkt dat we dit beter wel hadden kunnen doen. We rijden ineens een onverharde grindweg op die steeds smaller wordt. Shit… hoe komen we hier weer weg? Rob blijft voor een bocht staan en Eline gaat op onderzoek uit om te kijken hoe de weg verder verloopt, enkele tientallen meters even rennen. Rob riep namelijk een keer of 5 snel snel!!! Omdat er een auto achter ons staat te wachten. De grindweg gaat over in een echt onverharde dirtroad met waarschuwingsborden, vrij vertaald staat er ‘nauwe, slechte weg met veel bochten’. Later blijkt het een scenic route door Jedediah Smith Redwoods State Park te zijn, sterk afgeraden voor RV’s. Voordat het echt onverharde stuk begint is er nog een grindweg die omhoog loopt naar waarschijnlijk een camping of plek voor de parkrangers. Hier moeten we dus keren, enige optie. Op die plek ziet Eline pas goed hoe lang onze camper eigenlijk is en hoe groot de draaicirkel. Het is best een benarde positie zo. Gelukkig blijven we beide rustig en samen komen we eruit, Rob achter het stuur en Eline die aanwijzingen schreeuwt. Een enkele auto kunnen we voorbij laten tijdens het draaien en de anderen zijn gelukkig geduldig en wachten tot we weer met onze neus de goede kant op staan.

Snel rijden we terug naar de Covered Bridge en de ‘grote’ weg waar we vandaan komen. Eenmaal daar aangekomen parkeren we eerst even langs de kant van de weg en eten wat met z’n drietjes, even pauze en bijkomen haha!

De eerste helft van de route is prachtig, een highway door de bossen, genieten weer! Als we Oregon binnenrijden stoppen we gelijk om te tanken, dat was wel even nodig. We hoopten al dat het lukte om de staatsgrens over te gaan, benzine is hier flink goedkoper en Oregon heeft geen salestax. Oftewel taxfree shoppen en tanken. Wat we niet wisten van tevoren: in Oregon mag je vrijwel nergens zelf tanken, er komt dus gelijk een mannetje op ons af en we hoeven zelf de auto niet uit. Best relaxt eigenlijk! De route die volgt door Oregon valt tegen. Je kunt mijlenver vooruit kijken en de natuur is niet echt bijzonder om ons heen. Dat valt een beetje tegen. Naarmate we dichter bij het RV Park in Prospect komen, wordt het weer steeds slechter, het regent dat het giet. Dit levert overigens wel mooie plaatsjes op van wolken die laag op de bergen liggen om ons heen.

We zijn best wel gaar inmiddels en met onze duffe koppies rijden we de ingang van de camping straal voorbij, terwijl die gewoon aan de weg ligt waarop we rijden. Het duurt een poosje voordat we ergens kunnen keren om terug te rijden. Als we dit uiteindelijk doen, komen we bij een grote parkeerplaats bij het rangerstation van een natuurgebied, waar de brandweer een brandje onder een boom staat te blussen. We willen eigenlijk graag uit eten en Eline heeft één restaurantje gezien wat wel leuk lijkt. Het lukt met het gebrekkige internet alleen nog niet om meer informatie en een adres te achterhalen. Dit proberen we dus even snel op deze parkeerplaats. Echter zien we ineens vlakbij onze camper ook iets smeulen en roken onder een boom. Nog meer brand?! We maken maar snel dat we wegkomen en besluiten alsnog eerst in te checken op de camping en dan eventueel weer op pad te gaan. Eline baalt een beetje, want die is bang dat we niet meer weggaan en dan alsnog moeten koken.

Als we het kantoor van de camping binnenkomen, stappen we in een andere wereld. Een klein huisje met aan één kant alleen maar DVD’s, de vrouw was net even aan het checken welke DVD’s ze mistte in de collectie. Het is allemaal lekker ouderwets en authentiek, heerlijk! We krijgen een heel pakket papieren mee en ze geeft aan dat buiten al iemand (naam vergeten…) klaar staat met het golfkarretje om ons naar de plek te begeleiden. We staan vrij vooraan, maar moeten even een rondje maken over de camping om daar te komen.
Bij Tioga, onze reisorganisatie, hadden we al gehoord dat er vaak gepensioneerden helpen op de camping met uitleg en je naar je plek wijzen, maar we hadden dit nog niet meegemaakt. We denken dat dit komt omdat het naseizoen is. Des te grappiger is het om het hier wel mee te maken. Op ons gemakje rijden we achter de man aan en hij wijst ons zelfs in de stromende regen nog even waar en hoe we alles moeten aansluiten, helemaal toppie hoor!

Als we de papieren van de camping er even bij pakken zien we dat deze bomvol tips voor de omgeving staan, de bezienswaardigheden en de route er naar toe inclusief afstanden. Echt super hoeveel werk ze hierop gedaan hebben. Als we dan ook nog eens het restaurant wat Eline gezien had, zien staan op de papieren met de aanbeveling hier zeker te gaan eten, is de keuze snel gemaakt. We sluiten niets aan, maar gaan gewoon weer op pad, op zoek naar Beckie’s Café. Rob loopt nog even snel naar het kantoor om te vragen of we wel kunnen parkeren met ons bakbeest, de vrouw geeft aan dat we gewoon langs de kant van de weg moeten gaan staan, dat doet iedereen daar.

Grappig genoeg blijkt een paar minuten later dat we in de juiste richting aan het rijden waren toen we de camping ingang gemist hadden en al snel parkeren we bij het restaurant. Dit blijkt een schot in de roos, een gemoedelijke zaak waar we heerlijk smullen van burgers, frietjes en uienringen. Echt zo’n foute, vette Amerikaanse maaltijd. En uiteraard ook veel te veel. Beckie’s staat bekend om de lekkere taarten, maar een punt daarvan krijgen we nu echt niet meer weg. Dus die nemen we mee om later op te eten, Eline kiest voor Huckleberry (plaatselijke bosbes) en Rob voor appel. Helemaal happy, maar ook doodop gaan we terug naar de camping. Op de terugweg zien we ineens bordjes staan met de melding ‘verderop geplande bosbranden’… oeps haha en wij ons maar druk maken…