Rob is om 7 uur wakker en Eline en Lizzy volgen rond half 9, na een ontbijtje gaan Eline en Lizzy op pad, lekker naar de speeltuin. Terwijl zij genieten van de frisse buitenlucht en samen spelen, maakt Rob de camper klaar voor vertrek. Tegen 11 uur is het dan toch echt tijd om deze fijne camping achter ons te laten. We hebben een mooi aantal uurtjes rijden te gaan, dus tijd om hieraan te beginnen. We twijfelen of we in Redding stoppen voor de lunch, maar die keuze maakt Lizzy voor ons omdat ze binnen een kwartier na vertrek slaapt. Al snel nadat we de stad Redding zijn gepasseerd, realiseren we ons dat we best een mooie route hebben vandaag richting de kust. We vergapen we ons aan de mooie plaatsjes en natuur waar we langs komen.

Het begint bij Shasta, wat wel een ghosttown lijkt te zijn. Er staan een aantal gebouwen in oude stijl zoals je in de western films ziet en ook zien we ruïnes met informatieborden er binnenin. Het blijkt zelfs een State Park te zijn, Shasta State Historic Park. Highway 299 leidt ons dwars door dit plaatsje wat ooit een bruisend geheel moet zijn geweest gedurende de California gold rush. Stoppen doen we niet, want Lizzy ligt nog heerlijk te slapen, moe van de buitenlucht en het spelen. We rijden door het schattige plaatsje Whiskeytown, wat heel authentiek en ouderwets Amerikaans aan doet. Bij Whiskeytown Lake zijn ze met de weg bezig. We mogen weer even wachten omdat we een stuk over één rijbaan moeten. Grappige is hier dat je dan achter een soort safety car aan moet rijden die het tempo aangeeft en je de juiste weghelft over leidt. Braaf volgen wij in de stoet achter deze wagen in een slakkengangetje. Meer tijd om ons te vergapen aan het uitzicht op het meer dus.

Na het uitzicht over water en prachtige bergen begroeid met naaldbomen rijden we langzaam weer omhoog. We rijden midden door gele rotsen waar duidelijk een opening in is gehakt om plaats te maken voor de weg. Als Rob kort daarna de Passing Lane gebruikt om iedereen te laten passeren, want tsja we rijden nu eenmaal niet super hard in de bergen in ons bakbeest… krijgen we onze eerste middelvingers van een jonge jongen die uit het raam van een witte pick up hangt. We zijn beide te verbaasd om ook maar enige vorm van reactie te geven. Gelukkig is dit een uitzondering en proberen we het maar snel te vergeten. De route leidt ons door Shasta-Trinity National Forest, we kronkelen door de bergen met Trinity River aan onze linkerhand. Na een poosje zijn er weer wegwerkzaamheden, Rob ontwijkt de eerste 3 rumble strips, maar bij de 2^e serie moeten we er toch geloven, de weg is te onoverzichtelijk om de linkerbaan te gebruiken. Deze dingen zijn bedoeld om de snelheid eruit te halen, maar bij ons zorgen ze er voornamelijk voor dat het servies staat te rammelen in de kasten. Even later mogen we weer stilstaan, benieuwd hoe lang dit gaat duren, want er staan heel wat mensen naast de auto. Later blijkt dat we mazzel hebben, want het duurt voor ons maar een paar minuten. Er staan ook medeweggebruikers die ons toch zeker een kwartier geleden ingehaald hebben. Als we door mogen rijden, blijkt dat er maar één weghelft meer beschikbaar is. De andere helft is compleet onbegaanbaar geworden door een flinke verschuiving van stenen vanaf de berg. Bijzonder om te zien.

Als Lizzy weer wakker is, komen we geen eetgelegenheden onderweg meer tegen, maar dat maakt niets uit. We kunnen zo even stoppen om een broodje te smeren en op te eten, we hebben ons huisje immers bij ons. Het uitzicht blijft geweldig, we rijden vrijwel constant door prachtige natuur langs de 299 en langzaam verschijnen er steeds meer loofbomen tussen de vele naaldbomen. Als we de 101 opgaan richting de kust zien we de meest prachtige pampasgras pluimen in berm. Wel honderden ziet Eline er, sommige met een roodachtige kern, zo prachtig! Daar wil ze er wel een paar van in de koffer mee naar Nederland terug smokkelen 😉 .

En zo ineens, na een bocht… is daar de oceaan! Wat een uitzicht, geweldig.
Het is best een lange reisdag, maar het voelt niet zo. Lizzy heeft lang geslapen en was daarna heerlijk relaxt en geniet net als ons van het uitzicht. En met al die prachtige natuur om ons heen vermaken we ons opperbest.

Iets voor half 5 rijden zijn we bij onze camping, het Elk Country RV Resort. Deze camping had Rob al een poosje op het oog, hij ligt perfect ten opzichte van Redwood National and State Parks en… er lopen Elks vrij rond op het terrein. Elks, ook wel Wapiti’s genoemd zijn een soort herten waarvan er een grote kudde (Roosevelt Elks) van de camping hun thuis heeft gemaakt. Hoe bijzonder is dat?! De camping is te herkennen aan de rode gebouwen en bij het schoolgebouw wat je als eerste ziet vanaf de weg, zien we ook gelijk de eerste Elks staan. Jippie, ze zijn er!

Inchecken doen we bij deze camping voor het eerst via een papier dat buiten hangt, want het kantoor is gesloten in verband met een personeelsfeestje. Gelukkig wijst alles zich vanzelf en zijn we al snel helemaal geïnstalleerd op onze plek. Binnen no time hebben we contact met onze buren en dat is best bijzonder, want in tegenstelling tot wat we hadden verwacht, is iedereen best op zichzelf op de campings waar we tot nu toe geweest zijn. Af en toe vinden we dat best jammer, want de verhalen van anderen horen is altijd leuk en je doet zo bovendien ideeën op over bijvoorbeeld een campground die fijn is of een bezienswaardigheid die je niet mag missen.

Onze buren blijken Duitsers te zijn, Simon en Julia uit Aken met hun 8 maanden oude zoontje Jannes. Zij sluiten hun zwangerschaps-/ouderschapsverlof af met een camperreis en zijn ongeveer net zo lang onderweg als wij maar dan in omgekeerde volgorde. Het klikt en nadat we ons nog een poosje vergaapt hebben aan de Elks, maakt Simon een vuurtje waarop hij spareribs klaarmaakt en Rob kip in barbecuesaus. Lizzy vermaakt zich met Jannes, de gitaar die de Duitsers bij zich hebben en met de vliegenmepper en een emmer water. We eten gezamenlijk en kletsen tot het donker wordt. Wij zorgen voor de afwas zodat zij Jannes op bed kunnen brengen en sluiten zo de dag heerlijk af. De Elks horen we nog tot diep in de nacht, ze slaan kreten uit die je nog het beste kunt omschrijven als janken. Het geeft je echt het gevoel dat je middenin de natuur bent.