Vrijdag de 20^e is de dag dat we camper op gaan halen. De laatste dag in San Francisco. Eline wil nog dolgraag naar Lombard Street omdat we dat de vorige keer in San Fran niet gezien hebben. En Lizzy de zeeleeuwen bij Pier 39 laten zien. We zorgen dat we op tijd alles klaar hebben en laten de bell boy komen voor het gesjouw en om onze bagage gelijk op te slaan tot we de Uber naar Road Bear nemen. Rob heeft gezien dat de trein stopt op Embracadero en dat is volgens hem dichtbij Pier 39. Niets blijkt minder waar. Wanneer we op Embracedero staan geeft de navigatie aan dat we nog 2,5 kilometer moeten lopen naar Pier 39…. Oeps chips, foutje bedankt!…. En vanaf daar is het nog verder naar Lombard Street, qua tijd gaat het niet lukken om dat te lopen. We weten het even niet zo goed en gaan terug naar Powell Street. Vanaf daar is er de mogelijkheid om de bus te nemen die ter vervanging van de Cable Car rijdt, de bekende trams zijn namelijk in onderhoud. Helaas hadden we dat moeten bedenken voordat we de trein namen, want op Powell Street is nu een ‘Fridays for Future’ protestmars tegen en dat betekent oponthoud voor de bussen.

We laten onze plannen varen, Eline moet even slikken, maar we besluiten samen dat het beter is om op tijd bij Road Bear in San Leandro te zijn om de camper op te halen.
De tijd die we nu nog hebben willen we nuttig besteden door alvast een kinderstoel te halen bij de Target. Dan zit Lizzy veilig in de Uber en weten we straks ook hoe we die stoel moeten bevestigen in de camper. Gelukkig is de kinderstoel lekker lichtgewicht, we laten de doos gelijk bij Target achter en Rob slingert de stoel op zijn rug. Na nog een fijne lunchbreak bij de Starbucks is het dan echt zover…. We gaan naar het appartement om onze bagage op te halen en bestellen daar een Uber.

Een vrij nieuwe, maar wel kleine Lexus komt voorrijden en de meest chagrijnige vrouwelijke chauffeur ever stapt uit. Ze ziet onze bagage en de (mini) buggy en blijft volhouden dat het nooit gaat passen, ze zegt zelfs een paar keer: zal ik de rit cancellen? Gelukkig hebben wij de meest vriendelijke en behulpzame bell boy ever en hij laat zich door niets of niemand ut het veld slaan. Samen met Rob probeert hij op diverse manieren de koffers in de kofferbak te krijgen, totdat deze uiteindelijk dicht gaat. Daarna is het tijd om rustig de kinderstoel te installeren, hij neemt de tijd om Eline uit te leggen hoe deze werkt en legt onze laatste bagage voorin de auto onderwijl vragend aan de vrouw of ze nog genoeg in haar spiegels ziet. Wat een held! Nog altijd dankbaar daarvoor!

We kruipen lekker met zijn drietjes achterin en de vrouw zegt geen boe of bah, prima lekker rustig. Lizzy doet een dutje en wij keuvelen wat en kijken om ons heen terwijl we San Fran uitrijden. Als we bij Road Bear aankomen rijdt ze doodleuk een inrit te ver in, bij de buren, een tuincentrum. Ze rijdt door tot tussen de zakken potgrond, of we daar even uit willen stappen, we zijn er. Eline is er klaar mee en zegt resoluut dat we dat met alle bagage niet gaan doen en dat ze ons hiernaast moet brengen. Knorrend en morrend rijdt ze net iets te hard bij het tuincentrum de stoep af waardoor de achterbumper de grond raakt, we kunnen ons lachen net inhouden. Bij Road Bear voor de deur sjort ze aan één koffer en daar blijft het bij ‘o so heavy…’. Prima dame, slechte score en geen fooi voor jou. Maar wij zijn wel mooi op plaats van bestemming haha, daar ging het om.

De transport bus van Road Bear die stellen bij geselecteerde hotels ophaalt komt ook net aan, met een Nederlandse medewerker als chauffeuse. We zien het wel zitten, dat zou prettig zijn als zij kon helpen, maar helaas pindakaas: ze geeft aan dat haar shift erop zit.

Het is allemaal wat kleiner dan we ons voorgesteld hadden, er staan circa 10 campers op het voorterrein. Het loopt mooi door met mensen die de camper komen ophalen en er zijn flink wat Nederlanders aanwezig, grappig!

Wij gaan naar binnen om ons aan te melden. Rob geeft zijn creditcard, die is alleen met het hotel in Seattle dat net vanochtend is afgeboekt inmiddels redelijk aan zijn max. En inderdaad de borg van $1000,- is teveel, de kaart weigert. Prima, dan pakken we de creditcard van Eline, alleen blijkt dat niet te mogen… eeh wat?! Dat ga je niet menen toch? Twee personen achter de balie blijven onverbiddelijk, het moet de credit card van de hoofdboeker zijn. Ok, wat is het alternatief? Nou $3000,- cash mag ook, ja dahaag, dat gaat hem helemaal niet worden. Wij blijven aandringen en geven aan dat we getrouwd zijn, onder een dak wonen enzovoort. Hebben jullie dezelfde achternaam? Nee? Dan blijft het nee. Het gaat om verantwoordelijkheid en Eline kan onder de betaling uit. Ook als Eline aangeeft, laat me iets tekenen wat dan ook, blijft het lastig. Pfff gedoe, een Nederlandse vrouw naast ons probeert te helpen door ook ze zeggen dat er toch iets te regelen moet zijn. Uiteindelijk wordt er met de manager overlegd en mag het dan toch op Eline haar credit card als zij ook maar alle papieren ondertekent. Prima, no problem! Dat was op het nippertje… echt wat voor ons… maar wel geleerd dat je bij zo’n reis de uitgaven moet spreiden over beide creditcards.
Vervolgens mag Eline het papierwerk doornemen en mag Rob meelopen naar de camper voor uitleg. Eh nou nee, dat gaan we niet doen, wij willen graag samen de uitleg over de camper, twee onthouden meer dan één! Mag ook, zeggen ze wat weifelend, maar dan moeten we wachten totdat er iemand beschikbaar is voor uitleg en dat kan even duren. Helemaal goed, wij wachten wel!

Terwijl Eline de papierwerk rustig doorleest, lopen Rob en Lizzy vast een rondje en zien ze de camper staan waarop staat R. van der Velde, nu is het wel heel echt!!!

We doen de deur open en wow hij is echt huge. Lizzy loopt direct naar binnen en vindt het leuk, dat is wel een heel mooi moment. Het is een rare dag voor die kleine meid, ze moet veel geduld opbrengen en dat is niet altijd makkelijk. Maar ze doet het geweldig, toppertje.

Het valt allemaal reuze mee met de wachttijd en al snel krijgen we uitleg over het aansluiten van het stroom, riolering, water enzovoort.  We vinden het wat minder professioneel dan we verwacht hadden bij Road Bear, maar het is voldoende en alles lijkt redelijk eenvoudig. Eline stelt flink wat vragen en we hebben het gevoel dat we goed voorbereidt op pad gaan.

Dan is het tijd om de koffers in de camper te brengen. Onderin passen de beide grote koffers met enorm gemak, zelfs een derde of vierde had nog wel gepast. Wat een ruimte zit er in de camper zeg, meer dan voldoende kastruimte, de koelkast en het vriesvak zijn lekker groot, er is een oven en een magnetron. Dan is het moment daar, Lizzy in de stoel, sleutel in het contact en we gaan RIJDEN!

Eerst naar de Walmart de noodzakelijke boodschappen doen, zodat we vanavond eten kunnen maken en ook ontbijt hebben morgenvroeg. Het rijden gaat behoorlijk eenvoudig. Rob rijdt eigenlijk zo weg en ook qua grootte en wegligging is het geen probleem.

Eline gaat winkelen en Rob en Lizzy blijven bij de camper boekjes lezen en wat spelen met de grote bal. We wilden online bestellen bij de Walmart zodat we het alleen maar op hoefden te halen, maar het lukte niet om onze bestelling plaatsen.

En poeh, dat is nogal wat om even je inventaris voor in de camper bij elkaar te sprokkelen met beperkte tijd in die mega winkels. Je hebt best het één en ander nodig en vind dat dan maar eens. Niet alleen de voor de hand liggende dingen als schoonmaakspul en eten, maar ook een opvouwbare wasmand is handig, pannenlappen, een opstapje om als klein mens (ja, zowel Eline als Lizzy 😉 ) een beetje fatsoenlijk in de camper te komen en ga zo maar door. Eline legt heel wat stappen af over de parkeerplaats, in de Dollar Tree en de Walmart, maar het lukt niet om alles op het lijstje af te vinken.

We willen voor het donker naar de campground rijden dus tegen 17 uur is het de hoogste tijd om te gaan. We hebben gekozen voor Anthony Chabot, een camping die op een half uur rijden van de verhuurder en Walmart ligt. Maar het is wel direct middenin de natuur en de route erheen is direct een traktatie. We zien veel mooie natuur en er zijn gelijk flinke hoogteverschillen, opletten geblazen met het rijden. We hebben onmiddellijk het gevoel weg te zijn uit de drukte van San Francisco, heerlijk. We komen bij een tolhuisje waar gelijk de registratie is en melden ons, twee minuten later kunnen we doorrijden en onze plek is de eerste camperplek die we tegenkomen, we rijden er zo op. Het is echt een easy peasy camping en geweldige parkeerplek, pull thru: erin en eruit zonder achteruit te hoeven rijden.

We sluiten alles aan zodat we water en elektriciteit hebben, de slide outs gaan uit en dan kunnen we eten gaan maken. Snel wat kant en klaar spul opwarmen en even bijkomen. We zijn doodop van alle indrukken, maar zeer gelukkig vallen we die avond in slaap, middenin de natuur in ons eigen rijdend paleisje. Living the RV Dream.