En dan is het zondag de 22e, we hebben de wekker op 5:00 uur gezet want om 7:00 uur is de start van de Philadelphia Marathon. Het is zo lekker dat het appartement op een paar stappen van de start ligt, want de temperatuur gaat een duik nemen. Tot nu toe hebben we enorm geluk gehad met het weer, maar de winter lijkt er aan te komen. Eline is nog niet super fit dus die laat de start aan zich voorbij gaan. Rob is toch een kleine 2 uur onderweg en om dan al in de kou te gaan staan is niet aan te bevelen als je toch al grieperig bent.
Rond 6:20 heeft Rob zijn ontbijt op en houdt hij het niet langer in huis, hij gaat richting de start. De speaker is namelijk al bezig iedereen in Philadelphia wakker te maken en dat kunnen we in het huis horen. Uiteindelijk zijn er een kleine 20.000 deelnemers aan de (halve) marathon en die beginnen zich al te verzamelen bij de start. Rob mag in het eerste grote startvak starten en kom bijna vooraan te staan. De start laat echter wel enorm lang op zich wachten. Er wordt, om onduidelijke redenen, pas om 7:12 begonnen met de startprocedure. Eerst een moment stilte voor Parijs. Daarna het volkslied, blijft toch altijd weer apart om het applaus daarvan te horen aanvangen richting het eind en de trots op het land mee te maken.
En dan om 7:15 begint de race echt. Het parcours heb ik niet echt in me opgenomen, bij een vluchtige blik erop leken de hoogteverschillen mee te vallen en dat die voornamelijk bij de Zoo zijn. Dit stuk zit echter alleen in het marathonparcours en niet in die van de halve, tenminste dat dacht ik….. Ik heb me voorgenomen om rustig te starten en dat lukt de eerste kilometer ook goed. Ik zie de hazen die mij in Amsterdam over de kop hebben gejaagd voorbij trekken en laat ze gaan. Echter toch zijn de km’s 2 en 3 weer relatief snel. Ik laat me weer verder afzakken en het loopt best goed. Het schema van Amsterdam laat ik lopen is het idee, maar het horloge geeft aan dat ik rond de 10 km opeens onder dat schema loop. Dat komt mede door het enthousiaste publiek rond South Street waar ze echt met duizenden staan. Er staan leuzen dat we beter lopen dan de professionele ploegen in Philly aan sport proberen te doen. Toch leuk dat de mensen achter hun eigen ploeg staan 🙂 Deze kilometers zijn dan ook weer onder de 5 minuten. Ik weet niet waar ik het vandaan haal. En ik wacht op het moment dat de hele en halve marathonlopers worden gescheiden. Die komt er maar niet en ik zie opeens de Zoo opdoemen. In mijn hoofd denk ik ben ik ergens een afslag misgelopen. En de heuvels zijn echt heftig en vooral ook lang…. Volgende keer van tevoren toch maar even iets meer verdiepen in het parcours plaatje… Het blijkt namelijk dat de hele marathon pas op de finish een tweede ronde worden omgeleid en dan nog een andere halve marathon te lopen krijgen. En de finish lijkt ook maar niet te komen. Om me heen probeer ik het museum of Arts, waar we gestart zijn en ook gaan finishen, ergens te herkennen, maar dat lukt maar niet. Het is nu toch behoorlijk zwaar. Ik kom weer achter op het schema van Amsterdam, niet veel maar toch iets. En op dit moment ga ik er ook vanuit dat de afstand wel niet zal kloppen, want pas op een kilometer van het eind zie ik ergens in de verte het museum opdoemen. Dan is het nog best een stukje en ik begin uit te kijken naar Eline, op zo’n 300 meter van de finish zie ik haar en probeer nog wat te versnellen. Snel nog even juichend op de foto en dan door naar de echte finish. Na ruim 1 uur 55 kom ik daar aan en blijk ik een halve kilometer meer gelopen te hebben. Op Strava blijkt dat voor iedereen te gelden. Ach met de afstand nemen ze het niet zo nauw, net als de mijlborden die ook willekeurig leken te staan 🙂 Na de finish snel een deken om, want het wordt toch koud. En op naar de verzorgingsposten. Na een gatorade een water en een soep is het met een tas vol chips, pretzels, bananen en nog veel meer… is het Eline in de armen sluiten en ga ik zeer voldaan weer naar huis!
Na de halve marathon lopen we naar het appartement zodat Rob lekker een warm bad kan nemen, een eerder gekochte bruisbal van de Lush komt hierbij goed van pas. Het is al na de middag als we de Hop On Hop Off bus opzoeken om hiermee Philly in te gaan. Vanwege alle omleidingen rondom het marathon parcours duurt het even voordat we een halte gevonden hebben waar we in kunnen stappen. Uiteindelijk zijn we naar Love Park gelopen, geen straf, er is genoeg moois te zien onderweg namelijk! We kiezen ervoor uit te stappen bij de Delaware River in de buurt van de Ben Franklin Bridge, de brug naar New Jersey. We nemen een kijkje bij South Street en Penn’s Landing en lopen door een park met allerlei standbeelden, o.a. over de aardappelcrisis, de hongersnood in Ierland vanaf 1845. Daarna lopen we door Arch Street en brengen een bezoek aan Betsy Ross House. Betsy Ross was volgens de overlevering de vrouw die de eerste vlag van de Verenigde Staten naaide, de oorspronkelijke Stars&Stripes met 13 sterren voor de 13 koloniën die er op dat moment waren. Vanaf Betsy Ross House lopen we langs het graf van Benjamin Franklin op de Christ Church Burial Ground. Hier gooien we uiteraard allebei een penny op het graf voor geluk. met een knipoog naar het motto van Franklin: ‘a penny saved is a penny earned ‘. Hierna vervolgen we onze weg naar Liberty Bell, het symbool van de vrijheid en de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog. We brengen een bezoek aan het museum waar deze klok tegenwoordig hangt en waar de verhalen van de geschiedenis hierover te lezen en te zien zijn. Dit museum is direct naast Independence Hall, waar de klok oorspronkelijk hing. Totdat de scheur ontstond en de klok niet meer geluid kon worden. Er is diverse malen geprobeerd de klok te repareren, maar de scheur is alleen maar groter en dieper geworden.
Eigenlijk willen we naar Reading Terminal Market toe om daar nog een hapje te eten, maar gelukkig komen we er net op tijd achter dat deze op zondag al om 17 uur sluit. Daarom pakken we de bus naar de Whole Foods, hier eten we wat en daarna lopen we terug naar het appartement. Lekker wat tv kijken, vooral voor Rob begon de dag natuurlijk al vroeg en dat is te voelen in de beentjes.
Rob, Eline en Lizzy in de States 