Zaterdag begon vroeg… om 3 uur waren we wakker. Toch beetje last van het tijdverschil blijkbaar.
Eline heeft daarna nog lekker geslapen tot een uur of 7. Rob echter niet, die bleef wakker worden en is rond een uur of 5 maar wat gaan rommelen.
Door de drukte bij de douane waren we de avond ervoor een beetje afgeleid en totaal vergeten iets voor het ontbijt te halen voor we naar het AirBnB huisje vertrokken in de huurauto. We ontbijten met havermout en Beef Jerky wat in het huisje staat. Niet ideaal, havermout met yoghurt is voor Eline geen probleem, maar met heet water toch een heel ander verhaal en Rob gaat er bijna van over z’n nek. Eerst stop vanochtend: de supermarkt! In een grote Safeway (vergelijk met Jumbo Euroborg Groningen) vergapen we ons aan het assortiment en kopen we drinken, bagels, broodbeleg en wat andere zaken. In de auto eerst lekker een bagel eten. Daarna vertrekken we naar station Bayshore om vanaf daar de Caltrain naar San Fran te nemen. Vanwege de verwachte drukte omtrent de honkbalwedstrijd van de Giants, de heuvels en gelimiteerde parkeergelegenheden (zowel kwantiteit als tijd dat je er mag blijven staan) kiezen we voor het openbaar vervoer. Dit gaat prima, we betalen voor het parkeren en kopen een dagpas voor de trein, na circa 15 minuten staan we in San Francisco.
Hmmmm waar gaan we heen?! Het AT&T stadion! Een must voor Rob natuurlijk. Er zaten al behoorlijk veel fans bij ons in de trein hoewel de wedstrijd pas over een uur of 4 begint. Rond het stadion krioelt het van de mensen en is er volop bedrijvigheid. De kramen met kleding en accessoires van de Giants verkopen hun spullen als een tierelier. In het stadion zien we de grasmat en de grote vlag die hier straks overheen komt te liggen. Deze Amerikaanse vlag zit in tig rolcontainers en wordt door meerdere mensen goed neer gelegd om straks zonder problemen het veld op te kunnen.
Het stadion ligt direct aan de baai tussen San Fran en Oakland. Er liggen al diverse boten met Giant vlaggen klaar in het water. Sommigen hebben kano’s aan boord, als de wedstijd begint verzamelen mensen zich in de kano’s achter AT&T Park in de hoop de honkballen te vangen die ‘out of the park’ vliegen na het slaan van een homerun. We lopen een mooi stukje langs de boulevard en vergapen ons aan vele zeilboten die in South Beach Harbor liggen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna… daarna weten we het even niet meer… wat gaan we doen? Vooral Rob is moe en een beetje nou, niet zichzelf. Zelfs Starbucks met koffie en internet kan daar geen verandering in brengen.
Als daarna zijn creditcard wordt ingeslikt bij Wells Fargo is de maat vol…. We gaan terug naar het huisje om een paar uur slaap te pakken en even bij te komen.
O, na wat gedoe is de creditcard gewoon weer terug in onze handen hoor! De machine vertoonde de hele dag al kuren en slikte de pas onterecht in. Lastig was wel even dat de pas achter in de bank niet gelijk weer uitgespuugd werd… Rob heeft circa 5 minuten een welles/nietes spelletje gespeeld: hij moet daar liggen! ‘maar meneer, er ligt geen creditcard’…. Uiteindelijk kwam de bankbediende eraan gerend met de creditcard toen Rob alweer buiten stond.

We verslapen ons bijna… en na om 19 uur wakker te zijn geworden wordt het een race tegen de klok om op tijd bij Atelier Crenn aan te komen. We missen de Caltrain van 19:25 uur en lopen naar Arleta station om de tram te pakken. Deze blijft echter maar vertraging oplopen waardoor we uiteindelijk net zo goed de trein van een uur later kunnen pakken… weer terug naar dat station dus. In de trein besluit Eline dat we de 5 km. van het station naar Atelier Crenn met een taxi af gaan leggen. Een schot in de roos, de taxichauffeur heeft er zin in en scheurt lekker door San Francisco heen. Precies wat we nodig hebben. Na ongeveer 10 minuutjes zet hij ons af op de hoek van Fillmore Street en Lombard, hoge hakken aan (Eline dan…) en gaan 🙂 de laatste meters lopen we en om 21:05 uur stappen we het restaurant binnen.

Wat we daarna meemaken maakt de gehele dag goed! Heerlijke sfeer, fenomenaal eten, geweldige bediening en de chef en eigenaresse die maar liefst 2 keer een praatje met ons komt maken. Zo TOF! Toen Eline bij één van de 17 gangen de smaak van beenmerg niet zo kon waarderen, kregen we een andere, extra gang om dit goed te maken. Natuurlijk, het is megaduur om in een 2 sterren Michelin restaurant te eten, maar de ervaring en het eten was er bij Atelier Crenn echt naar!!!

Na een poos rondlopen in de buurt, genieten van de vrolijke Giants fans die rondlopen en even vragen aan een vriendelijke buschauffeur, vinden we de bushalte van de nachtbus nummer 91. Deze brengt ons naar een halte vlakbij het Caltrain station waar de auto staat, het duurt alleen wel even… bijna een uur. Rond half 3 zijn we we weer in ons huisje. Snel slapen, morgen rond 7:30 uur moeten we in de bus zitten richting Pier 33, om Alcatraz en Angel Island te bezoeken.