Vandaag een lange dag voor de boeg, daarom proberen we vroeg op te staan. Rob rond 7 uur, Eline en Lizzy tegen half 9 en voor 10 uur zijn we op weg naar Crater Lake. We hebben net een paar bochten gehad als er ineens 3 koeien langs de weg staan. Tsja… geen beren, geen herten, maar koeien… typisch. We zijn iets voorbij Beckie’s rechtsaf geslagen naar highway 62 richting Crater Lake en volgens ons kaartje leidt deze weg ons naar de South Entrance. Groot is dan ook de verbazing als we ineens een bordje West Entrance zien. Nou ja, zal vast wel goed komen haha, we zijn in elk geval in Crater Lake.

De weg wordt smaller en we zien steeds meer sneeuw. We worden omringd door prachtige naaldbomen en zien af en toe een mini eekhoorn vlak voor ons de weg over rennen. Na een poosje rijden we af op de kleine entree huisjes bij Annie Springs Entrance en betalen we voor het eerst deze reis entree bij een nationaal park. We kiezen voor een America the Beautiful Pass waarmee we entree voor overige parken voor een jaar afkopen. Als we van de vriendelijke Ranger onze pas, kaart en krantje van Crater Lake hebben gekregen gaan we op weg naar het Steel Visitor Center. Lizzy haalt haar stempeltje op en ploft daarna op een stoel in het midden van de ruimte, die is het duidelijk niet eens met het feit dat we haar wakker hebben gemaakt vanochtend. Rob neemt haar alvast mee terug naar de camper terwijl Eline nog even rondneust. Uiteindelijk koopt ze een pin, magneet en een kaart met een mooie spreuk erop die ‘wijze raad van een nationaal park’ genoemd wordt. Op weg terug naar de camper blijkt dat een aantal Jehova getuigen zich vlakbij de camper hebben geïnstalleerd, bijzonder dat die ook hier hun boodschap komen verkondigen. Het is in ieder geval druk genoeg, want wij waren al bang dat we geen parkeerplek voor de camper zouden vinden.

Voordat we vertrekken hebben we even kort overleg over de route. Omdat wij via een andere weg het park verlaten dan waar we binnen gekomen zijn, kunnen we of ¾ van de totale Rim Drive afleggen, of we doen een gedeelte twee keer. Vooral Eline wil graag zoveel mogelijk zien, dus kiezen we voor de laatste optie. Dit betekent dat we vanaf Steel Visitor Center linksaf slaan naar de West Rim Drive. We weten niet zo goed wat we kunnen verwachten en hoeveel we gaan zien vandaag. We hebben geen wandelingen op de planning omdat we ook nog een behoorlijk eind moeten rijden naar de camping voor vanavond. We stoppen vrij snel even langs de kant waar we wat mensen zien staan en zijn gelijk onder de indruk, wat is dit prachtig. Het water is zo zo blauw, dat zie je op de foto’s, maar in het echt is het… gewoon WAUW!

Eline heeft een paar punten opgezocht waar ze sowieso wil stoppen en één daarvan is Watchman Overlook met mooi uitzicht over Wizard Island. We denken dat we hier nu staan en willen gelijk ook even een maandfoto van Lizzy maken. Daar zijn we al redelijk laat mee (normaal rond de 21^e), maar Crater Lake is natuurlijk wel een hele gave plek om dit te doen. Lizzy heeft echter andere plannen, die wil vooral niet uit de camper komen en als ze eenmaal buiten is, is alles eng en moet ze huilen. Het is haar dag gewoon niet, ze is moe en huilerig. We laten haar lekker haar gang gaan en ze nestelt zich weer in haar stoeltje in de camper.

Als we een stukje verder zijn gereden, blijkt dat we helemaal nog niet bij Watchman Overlook waren, maar bij Discovery Point. Watchman Overlook is veel massaler en de parkeerplaats is bomvol. Rob vind een mooie plek naast de weg een stukje voorbij de drukte en we gaan om beurten even naar het uitkijkpunt. Beide genieten we een behoorlijke poos van het uitzicht en de sneeuw om ons heen. Hier op meer dan 2400 meter hoogte ligt er een flinke laag sneeuw en dat geeft zo’n magisch plaatje met het blauwe meer en de blauwe lucht. Gek genoeg is het niet extreem koud, de temperatuur is eigenlijk best lekker. Heel anders dan tijdens onze wandeling in Lassen Volcanic toen het sneeuwde.

We maken een aantal stops onderweg, vooral op gevoel en daar waar plek is om de camper te parkeren. Als Rob op een gegeven moment even een extra pitstop maakt (nature call’s), doet hij dit toevallig op de parkeerplaats voor Pumice Castle. Pure mazzel, want anders waren we hier voorbij gereden. De laatste stops zijn bij Phantom Ship en Videa Falls. Phantom Ship is een rots die qua vorm wel wat weg heeft van een schip en daar zijn naam aan dankt. Bij Videa Falls sluipt Eline stilletjes de camper uit, Rob wilde liever niet stoppen omdat Lizzy net lekker slaapt, maar het lijkt goed te gaan. De waterval valt tegen, er is een beetje eh, weinig water… Eline twijfelt of ze wel op de juiste plek staat, maar op het bordje staat het toch echt. Na Videa Falls komen we weer langs het Visitor Center en gaan we van East Rim Drive weer terug naar de West Rim Drive om het stuk te rijden waar we ook begonnen. Na ongeveer een kwart van de totale Rim Drive verlaten we via Crater Lake Highway aan de noordkant het park.

Crater Lake Rim Drive is 33 mile oftewel 53 kilometer, wij hebben over iets van 66 kilometer zo’n 3 uren gedaan en zijn niet eens overal uit de auto geweest en waar we eruit gingen ook vaak niet lang. Toch zijn we veel langer onderweg geweest dan we van tevoren hadden gedacht. Onze conclusie is dat je heel goed een paar dagen in en om Crater Lake kunt blijven. Genoeg wandelingen om te doen of een boottocht op het meer. Dit park gaat op ons lijstje om ooit naar terug te keren en meer tijd door te brengen. Het is zo de moeite waard.

De route naar boven is mooi, het grootste deel door bossen, maar we nemen niet veel in ons op. We zijn onder de indruk van de schoonheid van Crater Lake en ook wel een beetje moe omdat de dag al een eeuwigheid lijkt te duren. Wel kijken we onze ogen uit als we door Bend rijden, zo ineens door een relatief grote stad. We zoeken iets langs de snelweg waar we kunnen eten, maar we kunnen het niet echt vinden. Rob heeft iets in gedachten en dat komt niet voorbij. Uiteindelijk rijdt hij naar Cascade Village Shopping Center omdat daar vast iets bij zal zitten. We lopen over het terrein op zoek naar de restaurants, maar dat staat niet echt duidelijk aangegeven en wij zijn hangry… geen goede combinatie. Dolblij zijn we als we een burgertent vinden, Rob had juist zin aan een lekkere burger! Die blijheid duurt maar heel even, de toko blijkt dicht te zijn. Een ander fastfoodachtig iets vinden we niet, dus we besluiten naar de Trader Joe supermarkt te lopen. Hopelijk is hier net als bij Whole Foods een soort lopend buffet. Helaas blijkt er maar één maaltijd te zijn, ravioli met pompoen en dat is niet echt ons ding. We halen wat fruit, groente en melk en scoren een soepje, wat sushi en een kant en klaar maaltijd met rijst en kip. Zo redden we ons ook wel vandaag. Snel zetten we koers naar de camping om ons te installeren en ons eten op te peuzelen. Eline komt nog even bij onder een warme douche terwijl er een wasje draait in de laundry room. Het is luidruchtig op de camping en de faciliteiten zijn niet schoon. Daarom zijn we blij dat we hier maar één nachtje blijven, dit is de minste KOA die we tot nu toe gehad hebben.